2. Դարբնությունը՝ հնագույն ժամանակներից հայտնի է եղել աշխարհի գրեթե
բոլոր ժողովուրդներին։ Հին հույները նույնիսկ ունեցել են դարբնությանյան
աստված (Հեփեստոսը)։ Դարբիններն ավելի վաղ շրջանում պղինձը, ապա
երկաթը կրակի վրա շիկացնելով և կռելով պատրաստում էին երկրագործական
և արհեստագործական գործիքներ, տնտեսային ու կենցաղային իրեր։
Դարբնությունը հարգված արհեստ է եղել Հին Հայաստանում։ Դարբնությունը
համարվում էր կորովի մարդկանց արհեստ։ Հայերի համար դարբնությունն
ուժի, զորության խորհրդանիշ էր։ Ըստ առասպելի, Արտաշես արքայի որդի
Արտավազդը, որ շղթայված էր Մասիսի վիհում, չար ոգի էր, որը կարող էր
դուրս գալ և կործանել աշխարհը։ Դրա համար դարբինները խփում էին սալին և
ամրացնում Արտավազդի շղթաները։ Ժողովրդական հավատալիքը դարբնին
վերագրում էր գերբնական զորություն, որն առնչվում է վաղնջագույն
ժամանակներից եկող մետաղի պաշտամունքի հետ։ Տակավին ուրարտական և
վաղ հայկական ժամաևակներից Հայաստանի տարածքում պողպատ է ձուլվել։
Արմավիրում, Արտաշատում, Տիգրանակերտում, Դվինում, Վաղարշապատում,
Կարսում, Անիում եղել են արհեստավորաց տներ, որտեղ դարբնությունն
առաջնակարգ արհեստ էր։